Sprawdzamy ile RAM zabiera nam jakaś aplikacja
Na wstępie, by nie było nieporozumień: poniżej prezentowane rozwiązanie jest wspólnym dziełem dwu użytkowników Archa: graysky'ego oraz grimscythe, a zostało zaprezentowane w wątku na forum Archa. Jest na tyle proste i ciekawe, że postanowiłem je przybliżyć.
Po wykonaniu poniżej przedstawionych operacji, wywołanie skryptu z nazwą programu jako parametru pokaże ile pamięci RAM jest zajmowanych przez ten program.
Do dzieła.
Otwieramy jakikolwiek edytor tekstu (czyli np. nano, kwrite, kate, gedit itp.) i umieszczamy tam następujące linie basha:
#!/bin/bash
ps -A --sort -rss -o comm,rss | grep $1 | awk '{ sum+=$2 } END { print sum/1024 }'
Zamykamy i zapisujemy, nadając mu jakąkolwiek, łatwą do zapamiętania przez nas nazwę. Koledzy z BBS zaproponowali appusage.sh. Może być.
Dla ułatwienia sobie korzystania ze skryptu nadajemy mu uprawnienia wykonywalne:
chmod +x appusage.sh
Teraz jeszcze warto byłoby umieścić ów skrypcik w katalogu widzianym przez system. Domyślnie programy do używania przez tzw. zwykłego użytkownika w Archu znajdują się w /usr/bin. Katalog może być jednak dowolny. Jeśli nie znajdzie się w PATH, to musimy go wywołać z pełną ścieżką.
Używanie jest banalne, np.:
appusage.sh qupzilla
Po wykonaniu poniżej przedstawionych operacji, wywołanie skryptu z nazwą programu jako parametru pokaże ile pamięci RAM jest zajmowanych przez ten program.
Do dzieła.
Otwieramy jakikolwiek edytor tekstu (czyli np. nano, kwrite, kate, gedit itp.) i umieszczamy tam następujące linie basha:
#!/bin/bash
ps -A --sort -rss -o comm,rss | grep $1 | awk '{ sum+=$2 } END { print sum/1024 }'
Zamykamy i zapisujemy, nadając mu jakąkolwiek, łatwą do zapamiętania przez nas nazwę. Koledzy z BBS zaproponowali appusage.sh. Może być.
Dla ułatwienia sobie korzystania ze skryptu nadajemy mu uprawnienia wykonywalne:
chmod +x appusage.sh
Teraz jeszcze warto byłoby umieścić ów skrypcik w katalogu widzianym przez system. Domyślnie programy do używania przez tzw. zwykłego użytkownika w Archu znajdują się w /usr/bin. Katalog może być jednak dowolny. Jeśli nie znajdzie się w PATH, to musimy go wywołać z pełną ścieżką.
Używanie jest banalne, np.:
appusage.sh qupzilla
Komentarze
Prześlij komentarz